بر تفاضل 2 مغرب (5)

در ذره ذره ی این سکوت
این تیره
این تیره ی مات و درخشنده
این فحش وسیع و رها شونده
که نمی شد خالی شود
اما می گذشت
مثل عزراییل
و مقدس بود
کلمه ها چه ارزشی دارد
وقت
که خانه
سایه ای ست از درها و
فاصله ها و راه
دو سویی ست از هم گریزنده
بر خطه ای
که چاه معنی ی زلال تشنگی بر خود
ندارد
بر خطه ای
که زلف پاشیده ی یتیمان مهاجر
است

و قشلاق به آشفتگی رسیده ی ایلات و
مادیان های تیره و گوش آویخته این
چشمان دور و سنگ زده که
بر حاشیه ی جاده ها
پیچ میشوند
و فاصله اند میان دشت های چاه زده و آن
قهوه خانه ای که پیری ی خوش مشربی بر
آن پذیرای همه ی بدعنقی های این تنان
شهرزده ست
پیری ی آموخته
چنان لاغر و تراشیده که درخت
خشک سالان
چنان پاکیزه که نوکر اربابان
و صاحبان و نیم صاحبان
و نشسته بر تقاعد چانه زده ی شرکت
به چایی که دوستم می گفت از کجاست
و به قاشقی که نمی دانستیم از کجاست
و چنان در کنار استکانم معطل مانده
که دستم
بر زانوانم